Daha sonra dünyada yazdıklarıyla dolar milyarderi olan ilk yazar oldu J.K. Rowling. Kırmızı boyalı Elephant House - Fil Evi ise bugün ilginin boğduğu bir yere dönüştü.
Bu gece bir süre bulutları izledim. Belki yarım saat onlara anlam vermeye çalıştım. Sürekli başka bir şeye dönüşüyorlar. Hayat da böyle değişiyor işte. Bir de salgın çıktı şimdi.
Dostoyevski’nin Ezilenler’de anlattığı Azorka aklıma geldi. Ali Türkdoğan’ın çevirisiyle; “hiçbir köpeğin olamayacağı kadar yaşlı görünüyordu. Baktığım zaman daha önce gördüğüm köpeklere benzemeyen hayalimsi bir şey olduğunu fark ettim. Bana köpek kılığına girmiş gizemli bir yaratık gibi geliyordu. Sanki son öğününü yirmi yıl önce yediği için iskeleti çıkmıştı… Sanki bu iki yaratık akşama kadar bir yerlerde ölü olarak yatıyor, güneş batınca gizemli bir görev için dirilip Miller’ın pastanesinde boy gösteriyorlardı.” Niye geliyorlardı pastaneye? Isınmak için azizim, ısınmak için…
Perşembeden beri ağır bir grip geçiriyorum. Sabah zar zor kalktım. Radyoda "Sosis kralı" lakaplı Rus iş adamı Magurov'un açık hava saunasında arbaletle öldürüldüğünden bahsediliyor. Polisiye okumayı niye azalttım? Haberlerde böyle kurgular var azizim. Görülmeyenleri görebilenlerin olduğunu hesaplamak gerek. Aklıma geçtiğimiz yıllarda atlı Alman polisinin Berlin'de ele geçirdiği radyoaktif iskambil kartları geldi. Bazılarının kaybede kaybede sezebileceği bir şey. Satrançta ancak daha iyi bir rakiple oynayarak daha iyi bir oyuncu olunabilir diyebiliriz.
Yusuf’un getirdiği Azerbaycan çayı epey idare edecek gibi görünüyor. Ondan demliyorum. Serkan Türk'ün Ausgang'ını okumaya devam ediyorum. Ausgang, ada kavramının insanın zihninde başlayıp sonlandığından, belki bir metafor, belki karakterin kendi ütopyası olmasından bahsediyor. “Zamanın seni bilmediğin, korktuğun bir şeye dönüştürmesine izin verme. Karanlık, kimine göre yeryüzünün apaçık görüldüğü tek şey” diyor bize Ausgang’ın ustası.
Halley kuyrukluyıldızının dünyaya yaklaştığı 1986 yılının Kefken’ini hatırlıyorum. Elektrik sık sık kesiliyor ve kamptaki bütün çocuklar bir arada oturuyoruz. Biri izlediği korku filmini anlatıyor. Arabası yolda kalan bir oğlan bidonla benzin almaya gidiyor, sonra olaylar gelişiyor. Elektrikler gelene kadar heyecanlı anlar yaşıyoruz. İzlemediğim bir korku filminin imgeleri hala aklımda, sanki izlemişim gibi.
Edebiyat da kalem tutan veya klavyeyle yazan, belki hala daktilo kullanan o büyücünün büyüttüğü imgeler ormanından ibaret sonuçta. Efsun sadece belli türdeki eserlerde, edebiyatın bir kısmında da değil. Russell Banks bütün kitapların merkezinde bir gizem bulunduğunu söylüyor. Zihnimizle oyun oynayan metinler sağlam metinler oluyor.
Ankara’da bir AVM’de renklerini, menüsünü, müziklerini İtalyan kültüründen alan bir İtalyan kafe-restoranı var. Ama tam olarak İtalyan diyemeyiz buna, çünkü taklitçi; bir franchising olayı var. Cafe Slavia gibi bir içeriği yok bu mekanın. Edebiyatı ve efsunu yok.
Edebiyatın nasıl inşa ettiğini görmemiz gerek… Bombalanmamış bir Bağdat, işgal edilmemiş güzel şehirler, orijinal kafeler edebiyatta ve de edebiyatla mümkün oluyor. Bahsettiğimiz efsuna dair bir şey bu… Bir kaçış mı edebiyat? Evet bir kaçış ama bir meydan okuma aslında… Bundan sebep iyi edebiyatçılar yeni nesillerin, eski sefillerin, yitik yerlerin ruh boyacısı, umut aşılayıcısı olabiliyor.
Perşembeden beri ağır bir grip geçiriyorum. Sabah zar zor kalktım. Radyoda "Sosis kralı" lakaplı Rus iş adamı Magurov'un açık hava saunasında arbaletle öldürüldüğünden bahsediliyor. Polisiye okumayı niye azalttım? Haberlerde böyle kurgular var azizim. Görülmeyenleri görebilenlerin olduğunu hesaplamak gerek. Aklıma geçtiğimiz yıllarda atlı Alman polisinin Berlin'de ele geçirdiği radyoaktif iskambil kartları geldi. Bazılarının kaybede kaybede sezebileceği bir şey. Satrançta ancak daha iyi bir rakiple oynayarak daha iyi bir oyuncu olunabilir diyebiliriz.
Yusuf’un getirdiği Azerbaycan çayı epey idare edecek gibi görünüyor. Ondan demliyorum. Serkan Türk'ün Ausgang'ını okumaya devam ediyorum. Ausgang, ada kavramının insanın zihninde başlayıp sonlandığından, belki bir metafor, belki karakterin kendi ütopyası olmasından bahsediyor. “Zamanın seni bilmediğin, korktuğun bir şeye dönüştürmesine izin verme. Karanlık, kimine göre yeryüzünün apaçık görüldüğü tek şey” diyor bize Ausgang’ın ustası.
Halley kuyrukluyıldızının dünyaya yaklaştığı 1986 yılının Kefken’ini hatırlıyorum. Elektrik sık sık kesiliyor ve kamptaki bütün çocuklar bir arada oturuyoruz. Biri izlediği korku filmini anlatıyor. Arabası yolda kalan bir oğlan bidonla benzin almaya gidiyor, sonra olaylar gelişiyor. Elektrikler gelene kadar heyecanlı anlar yaşıyoruz. İzlemediğim bir korku filminin imgeleri hala aklımda, sanki izlemişim gibi.
Edebiyat da kalem tutan veya klavyeyle yazan, belki hala daktilo kullanan o büyücünün büyüttüğü imgeler ormanından ibaret sonuçta. Efsun sadece belli türdeki eserlerde, edebiyatın bir kısmında da değil. Russell Banks bütün kitapların merkezinde bir gizem bulunduğunu söylüyor. Zihnimizle oyun oynayan metinler sağlam metinler oluyor.
Ankara’da bir AVM’de renklerini, menüsünü, müziklerini İtalyan kültüründen alan bir İtalyan kafe-restoranı var. Ama tam olarak İtalyan diyemeyiz buna, çünkü taklitçi; bir franchising olayı var. Cafe Slavia gibi bir içeriği yok bu mekanın. Edebiyatı ve efsunu yok.
Edebiyatın nasıl inşa ettiğini görmemiz gerek… Bombalanmamış bir Bağdat, işgal edilmemiş güzel şehirler, orijinal kafeler edebiyatta ve de edebiyatla mümkün oluyor. Bahsettiğimiz efsuna dair bir şey bu… Bir kaçış mı edebiyat? Evet bir kaçış ama bir meydan okuma aslında… Bundan sebep iyi edebiyatçılar yeni nesillerin, eski sefillerin, yitik yerlerin ruh boyacısı, umut aşılayıcısı olabiliyor.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder